Wat is nu eigenlijk TAMPONGALVANISEREN ?

Tampongalvaniseren, ook wel bekend als brush-plating, spot-plating of selective-plating is een techniek die het mogelijk maakt om plaatselijk metaal en/of metaallegeringen op geleidende voorwerpen aan te brengen. Het proces bestaat eigenlijk al net zolang als badgalvaniseren en werd vroeger gebruikt voor het repareren van onderdelen die niet volledig bedekt waren, er werd dan gebruik gemaakt van de elektrolyt uit het bad. In de jaren 60 is men begonnen dit proces te ontwikkelen tot een op zichzelf staande oppervlakte-techniek en deze ontwikkeling gaat nog steeds door .

Het principe 

Tampongalvaniseren lijkt in eerste in stantie meer op een    proces als oplassen dan op galvaniseren. Het werkstuk  wordt met een flexibele kabel verbonden aan de negatieve uit- gang van een Power Pack, een gelijkrichter met een flinke portie toegevoegde elektronica, en fungeert dus als kathode. Als anode wordt meestal een stuk koolstof gebruikt. Deze anode wordt bevestigd aan een anode- houder en omwikkeld met een absorberend materiaal, bijvoorbeeld poly-  propyleen watten of iets dergelijks. Deze omwikkeling is nodig om de elektrolyt, die een zeer hoge concentratie van het op te brengen metaal bevat, te absorberen. De anodehouder wordt nu met een flexibele kabel verbonden aan de positieve uitgang van de Power Pack. Wanneer nu de anode op het werkstuk wordt geplaatst, wordt de stroomkring gesloten en slaat het metaal uit de elektrolyt neer op het werkstuk. {zie atb.) Zolang er een constante beweging tussen de anode en het werkstuk blijft en de anode voorzien wordt van elektrolyt zal dit proces continue doorgaan. De aanvoer van de elektrolyt kan worden verzorgd door dompelen of door rondpompen van de elektrolyt. Op deze manier is het dus mogelijk om plaatselijk metaal op te brengen, bijvoorbeeld voor het repareren van een kras in een drukcilinder.

   
Voor- en nadelen

Voordeel is de apparatuur is mobiel, er kan ter plekke gewerkt worden veelal zonder demontage van het te behandelen onderdeel waardoor reparaties vaak sneller uitgevoerd kunnen worden dan wanneer een andere methode toegepast wordt. Er zijn na het opbrengen, zeker van dunnere lagen, meestal geen nabewerkingen nodig. Nadeel is een laagdikte beperking van circa 0, 7 mm. Technisch gezien is een dikkere laag zonder meer aan te brengen, maar financieel kan dit op bezwaren stuiten. Ook als een onderdeel geheel van een galvanische laag moet worden voorzien is dit met badgalvano vaak voordeliger.